No se si son los aires de Vilanova de Arousa, el hecho de estar casado, la edad... pero Calixto nos está sorprendiendo cada día más. Resulta que ahora se le da por escribir; me acaba de enviar este breve, pero interesante "artículo" sobre su Montesa:
Mañá, día 13 de decembro fai 5 anos que a Montesa está nas nosas mans. Falo en plural, porque o mérito de conseguila e tela tal e como a temos agora non é só meu, senon dunha xente que axuda; e nos axuda para poder ser unha gran familia. Esta moto, é a primeira “grande” da Peña (recórdovos que antes foron o Vespino e a Torrot).
A verdade é que no momento que decidín comprar unha moto antiga, o modelo daba igual, o importante era precisamente ter unha “antiga”. Na primeira casa que visitei había unha MV, na segunda unha Bultaco, na terceira unha Cofersa… pero ninguén vendía. Estou por apostar que, todas esas motos, aínda hoxe están alí, no olvido. Un día xa medio desanimado, apareceu esta Montesa en bastante bo estado e compreina sin pensalo.
Ó pouco tempo restaurámola Suso e máis eu ás noites, botando ata unhas horas inapropiadas para un home casado, tanto é así que non sei como Eva non o botou da casa. Eu ainda estaba solteiro (e qué ben) por esos días.
O resultado foi moi bo e a Comando xa leva un montón de kilometros ó lombo, tendo como única avería o piñon da cuarta, ó que lle rompeu un dente. Á parte deso deume, dame e seguirá dándome grandes satisfaccións. Xa fixen con ela o Camiño de Santiago, e espero, neste próximo ano, facer a volta a Galicia, á parte das salidas e concentracións habituais.
A verdade é que no momento que decidín comprar unha moto antiga, o modelo daba igual, o importante era precisamente ter unha “antiga”. Na primeira casa que visitei había unha MV, na segunda unha Bultaco, na terceira unha Cofersa… pero ninguén vendía. Estou por apostar que, todas esas motos, aínda hoxe están alí, no olvido. Un día xa medio desanimado, apareceu esta Montesa en bastante bo estado e compreina sin pensalo.
Ó pouco tempo restaurámola Suso e máis eu ás noites, botando ata unhas horas inapropiadas para un home casado, tanto é así que non sei como Eva non o botou da casa. Eu ainda estaba solteiro (e qué ben) por esos días.
O resultado foi moi bo e a Comando xa leva un montón de kilometros ó lombo, tendo como única avería o piñon da cuarta, ó que lle rompeu un dente. Á parte deso deume, dame e seguirá dándome grandes satisfaccións. Xa fixen con ela o Camiño de Santiago, e espero, neste próximo ano, facer a volta a Galicia, á parte das salidas e concentracións habituais.
Un saúdo e a queimar roda.
Calixto Padín.
Aquí os mostramos el antes y el después
La verdad, es increible cómo pasa el tiempo. Parece que fue ayer cuando empezamos a restaurar, como dice Calixto, la primera "moto grande", y ya pasaron cinco años. NOS HACEMOS VIEJOOOOOOSSSSSSS, hay que seguir haciendo COSAAAASSSSSSS.
ResponderEliminarFelicidades Impala!!! e felicidades a Calixto e a Suso por meternos neste mundillo.
ResponderEliminarSabía que no me fallarías Moncho, jeje. Gracias por el comentario. El mérito no es solo nuestro. Para meterse en este mundo, no solo hay que tener a dos "moscas cojoneras" comiéndote la oreja, sino que lo más importante es autoconvencerse de que vale la pena.
ResponderEliminarsi señor 5 añitos y esta como si la restauraran ayer.eu teño por veciño hai un ano e empezoume a decir que tiña que pulir uns tornillos e agora o que temos son un monton de pezas en caixas,asi que nos espera un travallo que espero que o resultado sexa igual.
ResponderEliminarfelicidades comando e calixto
Moi bo Lorenzo. Realmente esto funciona así. É un vicio como outro calquera; os fumadores empezan con unha calada e terminan fumando duas caixas ó dia. Ti empezaste pulindo un par de tornillos, e agora estás metido na restauración A FONDO.
ResponderEliminarAs autoridades sanitarias advirten que a restauración de motos pode crear adicción, jejeje